10 augustus 2016 (Dag 4/7)

Hallo allemaal, 

Vanmorgen begon onze dag vroeg! Om half 7 ging de wekker en om half 8 zaten we in de auto richting Gjendersheim. De rit duurde 1 uur en drie kwartier. Deze brachten de meeste van ons slapend door. 

Aangekomen bij Gjendersheim moesten we eerst plassen. Er stond al een rij, want er was maar één toilet dat nog in orde was. Dus veel geduld hebben. Daarna pakte we de boot richting Memurubu. De tocht was prachtig. Heel fel blauwgroen water met aan beide kanten hoge bergen met hier en daar een waterval. De boot zette papa, Koen en Kyra af. Hier begon voor hun de 6-7 uur durende Bessegen wandeltocht. Ik, mama, Femke en Stefan pakte de boot weer terug naar Gjendersheim. We zaten op het achterste dek te genieten van een schitterend uitzicht! We hadden de boot voor ons alleen met........ de vuilniszakken op het bovendek. Aan wal gekomen liepen we terug naar de auto en onderweg bij een meertje hadden we gepicknickt. Hier zaten heel veel verschillende soorten vliegjes. Femke heeft haar maaltijd daarom in de auto opgegeten. 

Na 3 kwartier rijden kwamen wij bij Glittersjå aan, dit is een soort van kinderboerderij. Hier hebben we eerst een rondleiding langs de hazen, de kippen, ganzen, paarden, schotsehooglanders, geiten en wilde varkens gehad. Vervolgens gingen wij op speurtocht naar de beren in het berenbos. Dit waren geen echte beren, maar beren gehakt/gezaagd uit boomstammen. Deze waren erg mooi om te zien en ook goed verstopt af en toe. Hierna kregen we nog uitleg over de elanden. We mochten zelfs een eland vrouwtje voeren. We stonden dus echt super dichtbij! Dit was heel gaaf! Er liepen trouwens ook twee witte Duitse herdershonden rond, die Femke steeds maar weer wilde aaien. Na al deze dieren pret werd het tijd om weer terug te rijden naar Gjendesheim om de rest op te vangen, maar de wandeltocht duurde langer dan verwacht. Dus moesten we wachten........

Nadat we gedropt waren en een tragisch afscheid van de rest van de groep, begon het avontuur pas echt! We startte een van de meest bekende bergroutes van het land: Het Peer Gynt pad.

Wie is die Peer Gynt nou eigenlijk? Peer Gynt is eigenlijk een nogal dramatisch toneelstuk over iemand die naar de bergen verbannen wordt. Dan egoïstisch wordt en een trol wil worden. Vervolgens besluit hij te gaan handelen in alles wat geld opbrengt. Hij koopt de dood om. Hij pelt een ui en komt tot de realisatie dat die geen kern heeft net zoals hij. Uiteindelijk valt hij in slaap in de armen van zijn geliefde ... 
Een fragment van dit verhaal zou gebaseerd zijn op de route die we wandelen. Waarbij hij op de rug van een hert het water in springt. De schrijver is er echter nooit geweest. Fantastisch toch?

Maar even terug naar de wandeltocht. Het is een behoorlijke klim met zo'n 980 meter hoogteverschil. Zodra we de rest hadden achtergelaten begonnen we meteen met stijgen. We kregen al snel een adembenemend uitzicht op het lager gelegen meer. Vooral voor papa was het adembenemend of te wel op adem komen, waarbij we vele stops hebben moeten maken omdat hij even moest "rusten". Met ongenoegen voor mij en Kyra, waarbij wij dus maar liedjes gingen zingen om het wachten uit te stellen. Eigenlijk leek aan het stijgen ook maar geen einde te komen! Al klauterend over de rotsen bestegen we deze route. Op een gegeven moment moesten we echt klauteren over de rotsen, waarbij het nog niet eens drie meter breed was. Al klauterend tussen de twee afgronden in hadden we een fantastisch uitzicht op de twee meren achter ons. Niemand van ons drieën durfde het echt toe te geven, maar we stonden daar toch echt met bibberende knietjes! Al boven aangekomen is het één en al hoogvlakte: er is geen plantje te zien. Alleen maar rotsen en mos. Papa gebruikte vaak het legendarische zinnetje van Femke: "Wacht op mij!" Papa heeft het zelfs zo zwaar gehad dat de normale uitspraken als: "Nu realiseer je je pas, hoe nietig je bent als mens!" niet eens over zijn lippen rolden! Zodra we over deze bergvlakte liepen mocht het toch nog gebeuren. Het zinnetje kwam er uit! Ik wist weer dat het goed ging met papa en we konden aan de afdaling beginnen. Het duurde even voordat we het eerste gras zagen en ook weer over zand konden lopen. Eindelijk zagen we dan toch echt twee stipjes in de verte naar ons zwaaien: Stefan en mama waren ons tegemoet gelopen! We zijn dan toch echt bijna aan het einde. Toch bleek het einde nog langer te zijn: na 1 uur waren we eindelijk beneden bij de auto. Uiteindelijk heeft de tocht bijna 8 uur geduurd door de vele adempauzes die we moesten nemen voor papa. Al terugrijdend naar de auto krijgen we nog een hoogtepunt, want een mannetjes eland steekt de weg over! Dit is pas echt Noorwegen zoals papa zou zeggen. 

Groetjes Koen en Anke

Koen studeert nog steeds in Amsterdam wegens het succes van zijn eerste reisverhaal mocht hij nog eens een blog schrijven voor familie van der Wielen.