23 augustus 2016 (Dag 17/20)

Donderdag 25 Augustus

Na veel uitstellen en het ontwijken van verantwoordelijkhedenh is het toch zover!
Ik mag het reisverhaal van dinsdag 23 Augustus nog schrijven, dit terwijl ik weer in de trein zit richting Amsterdam.

Ik herinner me deze dag nog goed als de echte laatste dag in Noorwegen. De dag waarop wij de Lysefjord bezochten. Hoe kun je deze fjord nou het beste bezoeken dan per boot? Al trappelend stonden we te wachten op de kade. Waarbij we al ons eerste dier van de dag tegen kwamen. Namelijk een kwal! Na deze kwallensafari mochten we dan toch echt de boot op. De boot voer ons op een rustig tempo door de Lysefjord heen en maakte overal de nodige stops, zo zagen we een ‘versteend’ trollenhart (lees: gewoon een rots, waarbij we heel veel moeite hebben gedaan om te vinden over welk hart ze het hadden), vele toeristen die foto’s maakten, een grot, een geit (ja ja de boot maakte speciaal een stop om een geit te voeren, alle toeristen hadden natuurlijk nog nooit een geit gezien en sloegen helemaal op hol.), mochten we een waterval proeven, echte zeehonden! en natuurlijk: De preikestolen. Ofwel de preekstoel. Dit is een hele hoge rots die 25 bij 25 meter is en dat op een hoogte van 600 meter. Je zag zelfs hele kleine stipjes op de rots lopen, mensen dus. Deze rots zat nog een beetje in de wolken verstopt waardoor het een beetje en magisch effect kreeg -of is dat toch de achtergrond muziek die ze draaiden?- Het begon natuurlijk al te kriebelen bij ons want wij wisten, dat wij later deze dag ook boven op deze rots zouden gaan staan! 

Nadat we weer terug aan wal waren, was het dan zo ver. We mochten de preekstoel beklimmen. Er liep –voor Noorse Begrippen- een goed begaanbaar pad naar de preekstoel. Stappend over de stenen en hijgend en puffend klommen we langzaam maar gestaag omhoog. Dit ook mede door de vele wandelaars die naar beneden liepen! Het leek soms wel alsof er een hele waterval van mensen naar beneden liep. Gelukkig bereikten we al snel echt de preekstoel. Met bibberende beentjes realiserend dat elke stap die je dichter bij de rand zet waar je uit komt bij: helemaal niets. Een paar van ons durfden zelfs op de rand te zitten. (lees: iedereen behalve Papa, helaas Anke ook niet want die was na het boottochtje ziek thuis gebleven). Het gaf ons wel echt een adembenemend uitzicht over de hele fjord heen. Maar het gaf wel ook de nodige kriebels in onze buiken. Al met al waren we blij dat we na de afdaling weer allemaal heelhuids beneden stonden.

Al met al een goede dag.

Toch?

Groetjes,

Een treinreizende Koen

+ de rest.