Day 15, 22 juli

Maandag 22 juli, dag 15

Helaas, vandaag onze echte laatste vakantiedag. Het kan dan ook niet anders dan dat we deze actief hebben doorgebracht, nouja het grootste gedeelte van deze dag.

Na het ontbijt was het zoals gewoonlijk tijd om weer in de auto te springen, het wordt bijna routine. De eerste stop op onze trip vandaag was de Batterie de Maisy. Hier waren met name bunkers en wapens te zien zoals 155mm kanonnen. Je liep hier door de loopgraven zoals de Duitse militairen dit bijna 70 jaar geleden ook deden. Nu waren de bunkers etcetera alleen niet veel meer dan betonnen omhulsels die hier en daar flink waren aangetast. Toch wel gek om te bedenken dat nog niet zo heel lang geleden hier werd gestreden voor onder andere onze vrijheid. Na een poosje hier rond te hebben gelopen vonden we het wel mooi geweest tijd voor de volgende stop. Het was namelijk nog steeds warm, zo rond de 30 graden.

De volgende stop was bij La Pointe du Hoc een strategische verdedigingszone van de Duitsers aan de Normandische kust. Het kwam neér op loopgraven en bunkers gebouwd op de rand van de kliffen. Het was best indrukwekkend om te zien. Vooral om te bedenken dat de Amerikanen onder vuur genomen de steile rotswand moesten beklimmen. Je had een schitterend uitzicht op de zee en de kliffen links en rechts van je. Wat opviel was dat er ontzettend veel Nederlanders rondliepen. Het voelde bijna alsof je in Nederland was. De lucht begon te betrekken en er vielen een paar regendruppels, misschien waren we toch al in Nederland? Wij hadden geen zin om nat te worden, dus wij haastten ons naar de auto. Uiteindelijk bleek het allemaal wel mee te vallen en bleef het bij die paar druppels. 

We waren echter nog niet klaar met onze trip. De laatste stop was bij de Amerikaanse begraafplaats aan Omaha beach. Hij was enorm groot en echt indrukwekkend om te zien al die witte kruizen op een keurig bij gehouden grasveld. Tussen de witte kruizen stonden ook een aantal witte sterren, deze waren waarschijnlijk van de overleden Joodse militairen. Het was best ingrijpend om te bedenken dat bij die kruizen allemaal mensen horen en dat er nog veel meer van dit soort begraafplaatsen zijn. Daarnaast zijn er dan nog zoveel mensen waarvan hun lichaam nooit gevonden zijn en dus ook geen graf hebben. Al die mensen zijn gestorven, omdat eigenlijk een man bepaalde ideeën had. Aan al die mensen danken wij nu wel onze vrijheid. Dit beseffende werd ik toch wel even stil. De begraafplaats keek uit over Omaha beach je kon hier ook even naar toe wandelen. Dit hebben wij dus ook gedaan. Wij konden het allemaal niet laten om met onze voeten eventjes de zee in te gaan. De een ging natuurlijk wel wat verder dan de ander, Kyra bijvoorbeeld ging helemaal kopje onder. De rest hield het alleen bij hun benen. Na nog wat namen in het zand te hebben geschreven was het weer tijd om te gaan.

Na een tussenstop bij de supermarkt kwamen wij weer op de camping aan. De rest dook nog voor een laatste keer het zwembad in, terwijl ik nog lekker even mijn boek in dook. De laatste maaltijd hier was, hoe kan het ook anders, een bbq met uiteraard marshmallows en als toetje crème brulee. We zijn tenslotte in Frankrijk. 

Net de stacaravan al gepoetst en het grootste gedeelte ingepakt, want morgen is het toch echt tijd om naar huis te gaan.

Nu nog eventjes genieten van de laatste avond hier.

 Dag, dag vanuit France

Anke en de rest (mocht je vergeten zijn wie dat zijn: mama, papa, Koen, Femke en Kyra)